Als lucht niet veilig is:
Sheila's verhaal over astma in Colombia

Door Sheila Estrada, 22, Colombia

Zolang ik me kan herinneren, bezocht ik altijd longartsen en allergologen, op zoek naar een oplossing voor een aandoening die eindeloos leek. Als kind begrijpen we veel dingen niet, en ik leefde gewoon in verwarring, terwijl ik probeerde te begrijpen wat er mis met me was. Ik herinner me mijn leven zonder astma niet, maar ik herinner me wel die tas vol inhalatoren in mijn kamer. Ik herinner me ook de bezoeken aan het ziekenhuis omdat ik niet kon ademen, omdat ik niet begreep wat er met me gebeurde. De ziekenhuizen, de artsen en die onderzoeken waarbij ik mijn adem moest inhouden na het inhaleren van salbutamol stonden in mijn geheugen gegrift. Na mijn vertrek uit het ziekenhuis vroeg ik me altijd af: word ik ooit nog een "normaal meisje"? Op dat moment kon ik alleen maar denken aan het feit dat alle andere kinderen konden spelen, rennen en lachen, terwijl ik ze van een afstandje gadesloeg, want als ik zou rennen, zou ik niet kunnen ademen.

Ik herinner me ook dat ik vaak bij mijn oma op bezoek ging, een plek vol liefde, maar waar ik ook met een ander groot probleem te maken kreeg: de constante verbranding van boombladeren en plastic afval. In Colombia is het helaas heel gebruikelijk om vele hectares bomen en hun bladeren te verbranden, vooral op het platteland en in kleine gemeenschappen. Deze gewoonte genereert een dichte rook, vol giftige deeltjes en vervuilende stoffen die mijn longen ernstig aantastten. De rook maakte het moeilijk voor me om te ademen en bracht me steeds dichter bij een astma-aanval, waardoor mijn ouders snel moesten handelen om een natte zakdoek te vinden om mijn gezicht te bedekken en te voorkomen dat mijn toestand verergerde. Ik herinner me die momenten met angst en verdriet, maar ook met dankbaarheid voor de zorg van mijn familie. Deze realiteit verergerde de constante strijd die ik al met mijn gezondheid had en maakte me nog kwetsbaarder.

Jaren later verhuisde ik naar Cartagena, Colombia. Ik woonde in twee huizen, beide aan een snelweg. Mijn astma-aanvallen namen toe zonder dat ik wist waarom, en ik raakte steeds afhankelijker van montelukast. Als het niet werkte, gebruikte ik de inhalator. Ik wist immers al wat ik moest nemen, dankzij mijn jarenlange jeugd. Ik raadpleegde alleen artsen, maar ik hoopte altijd dat de aandoening vanzelf zou verdwijnen. Vandaag de dag wacht ik nog steeds op hulp; ik ben Sheila Vanessa Estrada Mesa en ik heb al zo lang ik me bewust ben van astma en allergieën. Ik studeer op een industrieterrein vlakbij de grootste raffinaderij van Colombia en dicht bij zeer grote bedrijven waar, seconde na seconde, een groot aantal giftige stoffen in de atmosfeer wordt uitgestoten, die vooral de kwetsbare bevolking treffen, waaronder astmapatiënten zoals ik.

Luchtvervuiling was niet alleen schadelijk voor mijn longen, maar leerde me ook hoe belangrijk het is om ons milieu te beschermen en te strijden voor schonere, gezondere lucht. Niet alleen voor mij, maar voor iedereen die, net als ik, al sinds mijn kindertijd met deze realiteit leeft. Die tas met inhalatoren bevatte meer dan alleen medicijnen; hij bevatte ook mijn verhaal, mijn strijd en mijn hoop op een toekomst waarin ademen geen voorrecht is, maar een recht.

Sheila Vanessa Estrada Mesa, 22, Colombia

De lucht die we inademen is niet veilig