Światowy Dzień Miast: Miasta nasilają działania na rzecz zanieczyszczenia klimatu i powietrza - ale same nie mogą odnieść sukcesu:

Czas czytania: 6 minuty

Miasta robią to dla siebie od dziesięcioleci.

Zaledwie dwa lata po zakończeniu II wojny światowej „Miasta siostrzane” wyciągnęły do ​​siebie rękę, niektóre z wciąż surowych linii bitewnych. Worki z jedzeniem i ubraniami zostały wysłane jako ulga z Bristolu do Hanoweru, uruchomiono program wymiany tysięcy par butów na występy muzyczne, a trwający program wymiany pozwala uczniom odwiedzać się nawzajem.

Była to tylko jedna para kwitnących miast siostrzanych na całym świecie, które zaczęły budować wzajemne więzi w celu odbudowy, rosnące więzi przyjaźni, relacji gospodarczych i pokrewieństwa, które trwają do dziś - niektóre z nich, jak Ningbo i dawniej Waitakere Miasto (obecnie część Auckland), celowo powiązane w kwestiach zrównoważonego rozwoju.

Teraz, gdy świat staje w obliczu nowych, egzystencjalnych problemów, miasta znów podejmują działania, aby połączyć siły, wspierać się i rzucać sobie wyzwanie - a ostatnio zwiększyły swoją intensywność.

Na szczycie w sprawie działań na rzecz klimatu w 2019 r. 55 rządów krajowych i 85 miast reprezentowało ponad 1 miliard ludzi, zaangażowany we wdrażanie polityki jakości powietrza i zmian klimatu pozwoli to osiągnąć wytyczne WHO dotyczące jakości powietrza atmosferycznego, śledzić uratowane życie i zyski zdrowotne oraz dzielić się postępami, lekcjami i najlepszymi praktykami.

Na tym samym wydarzeniu prawie 10,000 miast Globalnego Porozumienia Burmistrzów zobowiązał się do osiągnięcia bezpiecznej jakości powietrza i dostosowania polityki klimatycznej, zanieczyszczenia powietrza i polityki zdrowotnej do 2030 r.

Dwa tygodnie później, podczas Światowego Szczytu Miast w Kopenhadze, Miasta 35 w sieci C40 zobowiązały się zapewnić czyste powietrze dla ponad X milionów ludzi zamieszkujących ich miasta burmistrzowie uznali, że czyste powietrze jest prawem człowieka i zobowiązali się do współpracy w celu utworzenia globalnej koalicji na rzecz czystego powietrza.

Nie jest to również zwykła usługa - miasta na całym świecie podejmują śmiałe działania, które czerpią dodatkowe korzyści, które przyczyniają się do osiągnięcia celów zrównoważonego rozwoju.

Niektóre z nich zostały niedawno wyróżnione podczas 2019 C40 Cities Bloomberg Philanthropies Awards, która przyznała „siedem najlepszych projektów klimatycznych na świecie”. Pomiędzy nimi: Strefa Ultra Low Emission w Londynie, pierwszy na świecie wymóg, aby pojazdy spełniały normy emisji spalin Euro w celu wjazdu do centrum Londynu; Wschodnie zielone korytarze Medellín Avenida, połączona sieć zakładów w całym mieście, które przyczyniły się do przekształcenia dzielnic; Ekspansja Solar City w Seulu, w którym miasto instaluje domowe panele słoneczne w milionach gospodarstw domowych 1 i systemy słoneczne we wszystkich lokalizacjach miejskich, aby pobudzić rozwój przemysłu w kierunku celu; oraz nieformalne rozszerzenie zbiórki odpadów w Akrze, w którym miasto zintegrowało swoje nieformalne odbiorniki odpadów z oficjalnym systemem gospodarki odpadami.

W sprawie nagrody burmistrz Accra Mohammed Adjei Sowah powiedziany„Chcemy w przyszłości dostrzec kluczową rolę sektora nieformalnego w zrównoważonym rozwoju miasta. Walka ze zmianami klimatu wymaga podejmowania kompleksowych decyzji, które zapewniają, że wszyscy obywatele są częścią rozwiązania, aby działać lokalnie, aby pozytywnie wpływać na globalne wyzwania. ”

To właśnie bliskość ziemi dała miastom impuls do działania i objęcia przywództwa, zwłaszcza jeśli chodzi o nierozerwalnie związany wpływ decyzji politycznych na zdrowie, dobre samopoczucie i codzienne funkcjonowanie.

„Postrzegamy burmistrzów jako tych, którzy są bardzo blisko swoich obywateli, więc to oni będą narzekać, jeśli ich zdrowie jest zagrożone - zaczynają to odczuwać. Fakt, że burmistrzowie, akcja toczy się z miast, jest świetny; miasta przejmują przywództwo, ponieważ to one muszą odpowiadać [bezpośrednio] swoim obywatelom ”- powiedziała dyrektor Departamentu Zdrowia Publicznego, Środowiska i Społecznych Determinantów Zdrowia WHO, dr Maria Neira.

Mówiła na Światowej Konferencji Jakości Powietrza zorganizowanej przez City of London, pierwszą megamiastę, która dołączyła do BreatheLife i zobowiązała się do osiągnięcia standardów jakości powietrza WHO przez 2030.

Londyn jest także jednym z wielu miast, które zobowiązały się do podjęcia działań transformacyjnych w wielu sektorach, które wspierają zarówno cele porozumienia paryskiego w sprawie zmian klimatu, jak i cele zrównoważonego rozwoju.

Rosnące ambicje i działania na szczeblu lokalnym są znaczące, ponieważ globalna bitwa o zdrową i zrównoważoną przyszłość zostanie wygrana lub przegrana w miastach.

Połowa z nas mieszka teraz w miastach; już za 31 ten odsetek wzrośnie do prawie 70 procent populacji ludzkiej. Pełny 60 procent infrastruktury, w której będą mieszkać, pracować, przenosić się i bawić, jeszcze nie został zbudowany.

Już teraz miasta zużywają ponad dwie trzecie światowej energii i odpowiadają za ponad 70% światowej emisji dwutlenku węgla; jednak ogromna liczba miast leży na wybrzeżu lub w jego pobliżu i jest narażonych na skutki zmiany klimatu.

Mieszkańcy miast są również narażeni na zanieczyszczenie powietrza generowane przez te same procesy, które napędzają zmiany klimatu, prawie uniwersalne doświadczenie, jak 9 u ludzi 10 na świecie oddycha niezdrowym powietrzem.

Gdy ciężar przyszłości świata rośnie na barkach burmistrzów miast na całym świecie i ich rządów, wygląda na to, że przyjazna konkurencja między nimi generuje cnotliwy cykl działania.

„Macie taką zdolność do prowadzenia tej międzysektorowej dyskusji, widzieliśmy to na spotkaniu C40, w jaki sposób burmistrzowie wymieniali się pomysłami, technologiami i inicjatywami, ale jednocześnie czułem się również rodzajem pozytywnej konkurencji między sobą, i to jest naprawdę bardzo dobrze - powiedziała dr Neira.

„Jedyną miłą rzeczą w burmistrzach w porównaniu z naszymi krajowymi liderami jest to, że lubią kraść sobie pomysły, więc są bardzo szczęśliwi, że pożyczają świetny pomysł” - powiedział dyrektor C40 ds. Zarządzania i partnerstw globalnych, Andrea Fernández, na tym samym wydarzeniu .

Weźmy na przykład Tiranę, miasto w trakcie przebudowy na korzyść większej i bardziej ekologicznej przestrzeni publicznej oraz lepszej jakości życia dla jednej trzeciej populacji Albanii, która powiedziała, że ​​zamierza wprowadzić system opłat z tytułu zatoru w oparciu o model londyński.

Miasta, których historia była siedliskiem innowacji, kreatywności i zręczności, również chętniej eksperymentują.

Przykładem jest Seul, który się przekształcił kiedy to przeszło z odgórnego, uprzemysłowionego motoru gospodarki tygrysa na bardziej integracyjną, zorientowaną na ludzi demokrację.

Jego walka z zanieczyszczeniem powietrza umożliwiła zastosowanie nowatorskich rozwiązań: pilotażowego programu dronów do monitorowania emisji przemysłowych i zapewnienia, że ​​nie naruszają standardów jakości powietrza, wykorzystania dużych zbiorów danych do optymalizacji rozwiązań i pomocy obywatelom w płynnym przejściu na transport publiczny, lub bezpłatny transport publiczny w sytuacjach zagrożenia zanieczyszczeniem powietrza.

Miasta również aktywnie dzielą się doświadczeniami, o czym świadczą sieci takie jak C40 Cities i Global Covenant of Mayors, które niedawno uruchomiło Mamy moc poruszania światem, w którym liderzy 14 najbardziej ambitnych i odnoszących sukcesy miast zrównoważonego transportu wyjaśniają, dlaczego podejmują działania, co wdrażają, jakie podejście stosują, i doradzają innym miastom.

Jednak aby spełnić swoje ambitne zobowiązania dotyczące klimatu i czystego powietrza oraz zmaksymalizować to, co jest możliwe w miastach, przyznali burmistrzowie, nie mogą tego zrobić sami.

Według raport wydane przez Koalicję na rzecz miejskich przemian podczas szczytu działań na rzecz klimatu, lokalne władze mają główny autorytet lub wpływ na zaledwie 28 procent potencjału łagodzenia zmian klimatu w miastach (z wyłączeniem dekarbonizacji energii elektrycznej).

Raport wykazał, że ograniczenie 90 emisji w miastach było możliwe przy użyciu sprawdzonych technologii i przyniosłoby zwroty o wartości prawie tryliona 24 USD przez 2050 w samych oszczędnościach kosztów bezpośrednich - ale, jak powiedział, „samorządy miejskie nie są w stanie doprowadzić do przejścia na zerową emisję dwutlenku węgla bez współpracy i wsparcia rządów krajowych. ”

Na całym świecie rządy krajowe i stanowe miały pierwotną władzę nad 35 procentem potencjału łagodzenia w miastach (z wyłączeniem dekarbonizacji sieci elektroenergetycznych, które same w sobie zapewniłyby połowę potencjału redukcji i są zazwyczaj nadzorowane przez rządy krajowe i prowincje).

Trzydzieści siedem procent zidentyfikowanego potencjału łagodzenia zależało od wspólnych działań na rzecz klimatu podejmowanych przez rządy krajowe, regionalne i lokalne.

Raport wykazał również, że ponad połowa całkowitego potencjału redukcji emisji dotyczyła obszarów miejskich o populacji poniżej 750,000, w których często brakowało środków finansowych i technicznych większych miast.

Te dwa ostatnie ustalenia były wyraźnym przykładem w ostatnich miesiącach, kiedy przywódcy miast z całej Anglii wezwali rząd i sektor prywatny do wydania miliarda funtów 1.5 na „krajową sieć” stref czystego powietrza 30, którą sieć miejska UK100 znalazła, mogłaby przynieść X miliard funtów zysków ekonomicznych.

Rząd Londynu również odczuwał swoje ograniczenia, wydając niedawno raport pokazujący, że aby osiągnąć 2.5 oparty na zdrowiu wytyczny WHO PM2030, wymagałoby to dodatkowych uprawnień od rządu krajowego - uprawnień w obszarach takich jak budownictwo, rzeka i piece opalane drewnem, powiedziany zastępca burmistrza miasta ds. środowiska i energii Shirley Rodrigues.

„Są to więc obszary, w których ograniczamy emisje związane z transportem… naprawdę ważne jest, abyśmy również mieli uprawnienia do wywierania wpływu na innych.

„Mamy więc rozwiązania. Wiemy, co należy zrobić. Mamy popularną wolę; ludzie chcą, żebyśmy podjęli działania. Mamy dowody zdrowotne. Potrzebujemy tylko rządu, aby postawić cel na rachunek (środowisko) i przekażę moc tym, którzy chcą się tym zająć - powiedziała.

Christiana Figueres, mistrzyni klimatu, była szefowa Sekretariatu Ramowej konwencji ONZ w sprawie zmian klimatu, która doprowadziła kraje do opracowania i porozumienia w sprawie porozumienia paryskiego, wezwała miasta do poparcia i wspierania wsparcia dla ambicji klimatycznych.

„Rok 2020 jest pierwszym krytycznym sprawdzianem porozumienia paryskiego, kiedy rządy muszą wrócić do stołu z lepszymi, odważniejszymi planami redukcji emisji. Zachęcam was wszystkich do zastanowienia się, w jaki sposób możecie przystąpić do tego pięcioletniego cyklu wzmożonych ambicji oraz jak będziecie dawać przykład i wspierać swoje rządy, by robiły więcej ”- powiedziała powiedziany.

Jednym z wiodących miast jest Maine, którego gubernator Janet T. Mills przedstawiła poezji na szczycie w sprawie klimatu streszczenie działań i ambicji jej miasta:

„Musimy się zjednoczyć, aby zachować naszą cenną wspólną płaszczyznę, dla naszej wspólnej planety, w niezwykły sposób dla tego nadrzędnego wspólnego celu.

Maine nie będzie czekać.

Zrobisz to? ”

Miasta, od dawna przyzwyczajone do pionierskich „niezwykłych dróg”, z pewnością nie czekają.

Światowy Dzień Miast obchodzony jest każdego roku 31 października. Gospodarzem tegorocznych obchodów jest Ekaterinberg w Rosji we współpracy z Rządem Ludowym Szanghaju.

Zdjęcie bannera autorstwa Harry-Mitchell / AP Images dla C40