Longkanker is dodelijker in armere landen:

Succesvolle initiatieven op het gebied van de volksgezondheid hebben bijgedragen aan een gestage stijging van de levensduur over de hele wereld, maar deze positieve trend is niet zonder gevolgen. Als mensen langer leven, gecombineerd met veranderingen in omgeving en levensstijl, neemt het risico op kanker toe, met meer dan 70% van de gevallen van kanker voorkomen bij 50-plussers.

De meest voorkomende doodsoorzaak door kanker wereldwijd is longkanker, een last die het zwaarst wordt gevoeld in lage- en middeninkomenslanden (LMIC's) waar vroege detectie en behandeling beperkt zijn. Door inzicht te krijgen in de hiaten en barrières bij het identificeren en behandelen van longkanker in LMIC's, kunnen zorgstelsels investeren in de noodzakelijke infrastructuur om kankertrends in te dammen naarmate de bevolking ouder wordt.

Wereldwijd, ongeveer 70% van de sterfgevallen door kanker komen voor in LMIC's, waarvan een groot deel wordt toegeschreven aan longkanker. Roken is de belangrijkste risicofactor voor longkanker en meer 80% van de rokers wereldwijd woont in LMIC's.

Omgevingsfactoren zoals slechte luchtcondities veroorzaakt door verkeer en verwarming van woningen dragen ook bij aan deze ziekte. Rookgewoonten, geïndustrialiseerde steden en een groeiende bevolking verhogen de behoefte aan wijdverbreide kankerscreening in LMIC's voor vroege detectie en behandeling.

Vroege opsporing van kanker is een van de meest effectieve manieren om de overlevingsresultaten te verbeteren. Detectie begint met screening om personen met kankerachtige of precancereuze afwijkingen te identificeren. Vervolgens helpt de diagnose bij het bepalen van het meest effectieve behandelingsregime, wat tijd en middelen kan besparen.

Infrastructuuruitdagingen zoals een gebrek aan vervoer, lange reisafstanden en slechte wegomstandigheden kan de toegang tot kankerscreening in LMIC's beperken. Door de benodigde apparatuur en personeel kunnen ook de beschikbare screeningscentra beperkt zijn. Symptomen van longkanker die vergelijkbaar zijn met andere ziekten zoals tuberculose, die de longen infecteert, kunnen leiden tot verkeerde diagnoses en verdere vertraging van de behandeling.

Zelfs als de diagnose eenmaal is gesteld, is voor personen in LMIC's geen adequate behandeling gegarandeerd. Volgens de WereldgezondheidsorganisatieIn lage-inkomenslanden heeft minder dan 30% van de kankerpatiënten toegang tot behandeling, tegenover 90% in hoge-inkomenslanden. Deze ongelijkheid is deels te wijten aan de slechte toegang tot medicijnen en het onvermogen om de noodzakelijke chirurgische en kankerspecialisten te zien.

De COVID-19-pandemie heeft verder verergerde de longkankerlast in LMIC's. De middelen in de gezondheidszorg zijn verschoven naar de bestrijding van de pandemie, terwijl de implementatie van maatregelen ter beperking van pandemie, zoals fysieke afstand, de ziekenhuisdiensten heeft aangetast door kankerscreening, persoonlijk overleg en het beperken van behandelingen uit te stellen.

Als landen hun zorgstelsels na de pandemie opnieuw vormgeven, moet specifieke aandacht worden besteed aan kanker naarmate de bevolking ouder wordt en omdat veranderingen in levensstijl leiden tot een hogere incidentie van niet-overdraagbare ziekten.

De eerste stap naar het terugdringen van longkankersterfte in LMIC's begint met betere screening en voorlichting. In tegenstelling tot andere vormen van kanker, is screening op longkanker: niet economisch of verantwoord op bevolkingsniveau. In plaats daarvan is gerichte screening van personen met een hoog risico een praktische manier om vroege opsporing te bevorderen. Mobiele CT-scanners kunnen helpen afgelegen gemeenschappen of individuen te bereiken die niet kunnen reizen. Deze screeningsinspanningen moeten ook gepaard gaan met initiatieven om mensen te helpen stoppen met roken.

Longkanker aanpakken bij het streven naar gezond ouder worden